Update Oekraïne 6 Juni
Toen ik deze update begon te schrijven, telde we dag 100 van de oorlog…. Helder herinnerde ik me ineens dag 1, dag 5, dag 10 en nu al 3 maanden… zoveel leed, zoveel slachtoffers, zoveel beelden en verhalen komen tot ons door te luisteren naar de verhalen van vluchtelingen en de chauffeurs van de binnenlandse transporten en de mensen in bevrijde dorpen zelf.
Het is veel, heel veel … ik zie en hoor dat het Nederlandse nieuws veel minder is geworden en misschien ook wel begrijpelijk. Ik dacht laatst: ging ik zelf ook ooit niet zo om met het nieuws uit Syrië, bijvoorbeeld? Maar als je er zelf middenin zit, wil je dat de hele wereld alles ziet en weet! En dat we het als Oekraïne echt niet redden zonder de steun van Europa. De strijd in het oosten en zuiden is heftig, dagelijks vallen er velen slachtoffers en worden dorpen geruïneerd. Er moeten meer wapens komen om de tegenstanders verder tegen te houden en terug te dringen van ons gebied.
Ik hoorde al geluiden van Frankrijk over dat stukje land maar opgeven omwille van vrede. Hieronder een foto van enkele landen wat dat voor hen zou betekenen dat stukje… Zouden ze dat ook zomaar inleveren aan een buurland?
Transport
We kregen 18 mei weer een volle vrachtwagen met voedsel en hygiënemiddelen en honderden liters diesel uit de Nederlandse vrachtwagen, om vervolgens alle transporten binnen het land te kunnen voorzien van diesel. Wat was er weer veel ingezameld in verschillende plaatsen en ook ingekocht van het sponsorgeld. Er kon daardoor een vrachtwagen gevuld worden naar Mikolaev, een stad die al 3 maanden geregeld onder vuur genomen wordt, waar geen drinkwater meer is.
Reis van ons team
Ons team heeft enkele reizen gemaakt naar bevrijde gebieden. Met een van de reizen ging onze dochter Anna-Vera mee, ze wilde al in de eerste weken van de oorlog naar gebieden hulp brengen, maar als ouders vonden we dat toen te gevaarlijk. Nu kon ze mee om met eigen ogen te zien en met eigen handen voedselpakketten uit te delen aan mensen die wonen in de resten van hun woningen of schuren… Dat was best heftig, om zo getuige te zijn van de grote verwoesting die de russen brachten in vele dorpen. De verhalen van inwoners hoorde ze aan en ze kwam terug, heel moe , maar ook gemotiveerd; Mama, nu weet ik waarvoor we dit al die maanden doen en dat we niet moeten stoppen met helpen!
Mobilisatie
Door de vele verliezen, komen er ook weer nieuwe mobilisaties. De gedachte die vanaf dag 1 bij alle mannen en ook bij Petro aanwezig is, wanneer ben ik aan de beurt? Normaal krijg je thuis via een wit briefje een oproep overhandigd thuis. Maar nu kan dat bij checkpoint van het leger of politie langs de wegen, en zelfs als je in de rij staat bij een benzinestation of supermarkt….
Petro gaat naar begrafenissen van overleden soldaten. Voor hem is het belangrijk om respect te tonen voor diegene die omkwam en hard gestreden heeft om zijn land en vrijheid te beschermen. Ik vind dat juist emotioneel en confronterend dat is voor mezelf te heftig om naar toe te gaan.
Nieuwere bus/auto
We zouden graag onze oude volkswagenbus verkopen en een nieuwere bus of auto aanschaffen. De bus is oud en roestig, maar heeft ons al die jaren trouw gediend in het werk en leven in Oekraïne… Nu willen we graag deze maand vanuit nederland een nieuwere bus/ of ruime auto meenemen naar Oekraïne. Diesel, liefst met trekhaak, VW Transporter/soortgelijk busje, VW Caddy Maxi
Als u iets weet, dan horen we het graag.
Naar Nederland
Gisteren ben ik samen met onze kinderen naar Nederland gegaan voor een paar weken. Ik heb deze maand een medische controle voor mijn MS. Na enkele keren uitstellen, wilde ik deze nu toch door laten gaan. Nu kunnen de kinderen ook even weer naar oma en de familie. Anna-vera kan zelfs even werken in Nederland, wat ook belangrijk is. Het afscheid nemen van Petro was deze keer extra beladen. Deze tijden ben je het liefst bij elkaar en toch hebben we deze beslissing genomen. We zijn er even tussen uit en dat gunnen we Petro ook.
- We vragen gebed voor hem. Hij is zo ontzettend druk en bevlogen, mensen aan het helpen, maar ook zo bezorgd om zijn land en de onbekende toekomst die voor hem ligt. Hij is niet angstig, maar het idee dat je ieder moment opgeroepen kan worden om je te melden bij het legerkantoor. Het gaat onder je huid zitten zeggen ze. Na 3 maanden zien we bij velen een gevoel van uitputting.
- We vragen om gebed om vol te houden, de moed niet te verliezen. Zeker ook gebed voor de strijders aan de frontlinies, de vrijwilligers, en ja, eigenlijk voor eenieder die op zijn of haar manier (de gevolgen van) de oorlog meedraagt.
- Voor de steden en dorpen waar de russen nu de macht hebben.
- De Oekraïners die daar nog wonen hebben het zwaar. Geen bereik meer met mobiel, geen water en elektriciteit, voedseltekorten en een pensioen uitgekeerd in Russische roebels, onder druk een Russisch paspoort aangeboden krijgen…
- Voor de krijgsgevangen, die door de russen verschrikkelijk behandeld worden… Laten we blijven bidden voor het moedige Oekraïense volk dat ze de moed niet zullen verliezen. Zeker nu ook vanuit de kant van Wit-Rusland een nieuwe dreiging is.
- Maar ook voor de Russen dat ze gaan inzien dat het echt een totaal verkeerde en onrechtvaardige oorlog is waar ze mee bezig zijn, gebaseerd op leugens.
Hartelijk bedankt voor uw steun en meeleven, dat waarderen we enorm!
Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.
Update Oekraïne 10 Mei
Het is alweer even geleden dat ik een update plaatste. De update was klaar maar de website lag er even uit dat is nu opgelost en daarom leest u/jij nu de update van 10 mei.
Het was een week geleden toch wel even schrikken toen we hoorden dat er een raket 60 km bij ons vandaan in de bergen terechtgekomen was. Sindsdien werden we ook opgeroepen om het luchtalarm serieus te nemen. Voorheen ging het bijna dagelijks een paar keer af maar weinig mensen reageerden daarop. Iedereen ging door waar hij mee bezig was. De app op je telefoon laat het luchtalarm horen en het einde daarvan wordt ook gemeld. We weten dat de vijand nu overal strategische plekken raakt zodat de hulp voor het leger vanuit het westen bemoeilijkt wordt. Ook zagen we die dagen veel vaker vliegtuigen en straaljagers in de lucht en met het oog op 9 mei werden we geadviseerd om oplettend te zijn. Gelukkig bleef het rustig in onze provincie maar daarentegen gaat de strijd in het oosten onverminderd hard door. Van een soldaat die wij kennen uit onze omgeving hoorden we dat er nog steeds van soldaten de vraag komt om te bidden. Vele soldaten zijn al overtuigd van de kracht en bescherming die daar vanuit gaat! Ook zijn we dankbaar dat het gelukt is om alle vrouwen, kinderen en ouderen uit de staalfabriek in Marioepol te evacueren. De verhalen van hen zijn echter verschrikkelijk.
Diesel en benzine tekort.
Omdat er vele opslagplaatsen voor benzine en diesel door raketinslagen verloren zijn gegaan is er een grote schaarste in het hele land. Uren staan mensen in de rij voor 10 liter benzine. Maar de afgelopen week zijn de meeste tankstations gewoon gesloten. Wij gingen eerst nog ‘s nachts in de rij staan omdat die het kortst was, maar nu zijn er zelfs geen rijen meer omdat het er niet is. Dus moeten we iedere keer goed afwegen om de auto te gebruiken. Hopelijk komt er ook hiervoor hulp uit het westen en dan zullen de prijzen per liter omhoog gaan, maar dat is altijd nog beter dan niets.
Bouw verblijf voor vluchtelingen.
Petro en ik hebben besloten om de schuur bij ons achter in de tuin te verbouwen tot een klein huisje om daarin een vluchtelingengezin voor lange termijn te kunnen opvangen. We willen hiermee graag iets betekenen voor een gezin uit het oosten (waar de Russen de macht hebben overgenomen) en dus niet meer kan terugkeren. We geloven dat God het juiste gezin naar ons zal toesturen. Voor nu werkt Petro, samen met een man die geen baan had en blij dat hij nu werk heeft, erg hard om het huisje in orde te maken.
Ik wil jullie nog een getuigenis delen wat vele mensen geraakt heeft.
Een verhaal uit de regio Kiev, toen de bezetters Kiev hoopten binnen te vallen: Een man kwam uit de schuilkelder en zag een auto, met contactsleutels er nog in, in de buurt van de winkel. Hij had de auto twee uur gadegeslagen wachtend op de eigenaar. Daarna besloot hij niet langer te wachten. Hij nam zijn gezin mee, stapte in deze auto en ging naar Vinnytsia om hen in veiligheid te brengen bij familieleden. Daar aangekomen, vond hij een telefoonnummer in het dashboardkastje. Hij belde de eigenaar en zei: “Sorry dat ik je auto heb gestolen. Ik redde mijn gezin ermee.” De eigenaar antwoordde: God zij dank, maak je geen zorgen, ik heb vier auto’s. Ik nam mijn familie uit Kiev mee in mijn Jeep en de andere auto’s werden bijgetankt en op verschillende plaatsen achtergelaten met de sleutels erin plus een telefoonnummer in het dashboardkastje. En ik heb van alle auto’s een telefoontje teruggekregen. “Er zal vrede komen – we zullen elkaar dan ontmoeten – Moge de Heer je beschermen.”
Familie opnieuw met hulpgoederen naar het oosten.
Kort geleden is een deel van onze familie weer naar het oosten geweest om hulpgoederen te brengen. De wegen waren vaak onbegaanbaar en daardoor moesten de spullen overgeladen worden in auto’s omdat de busjes de geïmproviseerde bruggen niet over konden. Ook zij hadden onderweg last van het tekort aan brandstof. Een enkele jerrycan hielp hun onderweg, maar soms was het de vraag of ze nog wel terug naar huis konden komen, omdat er tussen twee keer tanken je twee uur moet wachten. Bij sommige tankstations gaat het via je mobiele nummer. En maar 10 liter per persoon.
Ze hebben in vele dorpen hulpgoederen kunnen brengen. De mensen kunnen bemoedigen door te luisteren naar hun verhalen en hen christelijke liederen toe te zingen. De familie zagen tijdens deze reis vele niet ontplofte raketten. Iemand vertelde dat er een raket was gevonden met daarop de tekst: “Ik heb alles gedaan wat ik kon vergeef me”, dus duidelijk een soldaat die iets gedaan heeft om de raket na het afschieten niet te laten ontploffen en voor de eventuele schade die die wel aanbracht vroeg hij om vergeving, in deze oorlog zien we vaak dat er boodschappen geschreven worden op rakketen.
We weten dat het Oekraïense volk moedig is en niet zomaar opgeeft, maar we zien ook hun positiviteit en hoop voor een betere toekomst. Een voorbeeld daarvan, is dat mensen hun groentetuin weer aanleggen nadat het vrijgemaakt is van mijnen. Maar ook de geconfronteerde kogelgaten in hun hekken worden gemaskeer door er een bloemetje van te maken.
We horen het nu steeds vaker dat het Russische leger slecht gemotiveerd is. Mensen zien dat soldaten hun post en tanks verlaten en zich overgeven en verdeeld raken onder elkaar. Daartegenover staat het zeer gemotiveerde, en overtuigend van de overwinning, Oekraïense leger. We vragen om voor hen te blijven bidden en ook voor de medici die de gewonde soldaten verzorgen.
Vorige week heb ik bezoek gekregen van een deel van ons bestuur en dat was heel bemoedigend om ook hen te kunnen laten zien wat we doen voor de vluchtelingen in onze omgeving en onze verhalen te vertellen. We zijn ook heel dankbaar voor de organisatie van alle acties en transporten die zij nu doen! We willen jullie ook heel hartelijk danken voor alle steun, gebed en giften om zo het werk wat we nu doen mogelijk te maken!
Heel hartelijk dank!
Opnieuw willen we iedereen heel erg bedanken voor uw steun en giften voor het werk dat we nu doen voor vluchtelingen en de hulp die we kunnen geven aan mensen die wonen in zwaar getroffen gebieden. Zonder uw steun kunnen we niet! We worden steeds weer bemoedigd door het meeleven vanuit Nederland.
Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.
Update Oekraïne 28 April
Reisverslag van familie
Twee weken geleden zijn familieleden (twee zussen, twee zwagers en een broer, drie neven van Petro) naar de net bevrijde oorlogsgebieden rondom Kiev en Tsjernobyl geweest. Met drie busjes, volgeladen met hulpgoederen, gingen ze op weg. Ze kwamen met indrukwekkende verhalen en foto’s terug. Hieronder hun terugblik:
Mensen vertelden hoe ze de dagen van de Russische bezetting hadden overleefd. Voor sommigen was het de eerste keer in 40 dagen dat ze weer vers brood konden eten. Ze waren blij met de leverpastei en alle andere levensmiddelen uit Europa. Onderweg zagen ze veel geruïneerde dorpen, afgebrande tanks en verbrande lichamen van omgekomen Russische soldaten. En gelukkig ook veel niet ontplofte raketten, de overheid heeft informatie gegeven dat 9000 raket projectielen niet zijn ontploft. Dat horen we steeds weer, dat raketten hun doel niet bereikt hebben en in de natuur zijn terechtgekomen of niet ontploft zijn. Wat is er dan een hoop schade bespaard gebleven. Maar het grootste deel bereikte wel een doel en dat heeft zo verschrikkelijk veel levens gekost en zoveel mensen zijn daardoor hun huis kwijt. De verhalen over plunderingen van de Russische soldaten zijn helemaal waar. Er zijn zelfs beelden van Russische soldaten die via het postkantoor alle geroofde spullen zoals kleding, sieraden, speelgoed opsturen naar huis. Maar de grootste nood zit in het hart. Vele mensen vertellen hoe ze hun dierbaren verloren hebben door deze verschrikkelijke oorlog. En wat is het dan goed dat we kunnen helpen en mensen kunnen voorzien van het meest nodige zoals eten en hygiëneproducten. De Impact van de oorlog is erg groot, we horen van psychologen die het heel erg druk hebben door de opvang van getraumatiseerde (verkrachte) kinderen/mensen….we hopen en bidden dat er voor een ieder goede hulp zal zijn. En vaak ook zien we hoe veerkrachtig sommigen Oekraïners zijn. Iemand zei tegen de zus van Petro toen ze stonden bij de ruïne van een huis… Met tranen in onze handen zullen we het huis weer opbouwen!
Hoge nood, maar transporten nemen af…
De drukte van transporten is na 60 dagen oorlog afgenomen. Dat is wel begrijpelijk, maar voor ons soms lastig omdat de nood nu juist zo hoog is! Nu komen de verhalen uit de bevrijde gebieden naar buiten en is er juist meer hulp nodig. Maar ook in de gebieden in het oosten waar de oorlog hevig voortduurt, vragen mensen om voedsel omdat het eten op is. Er gaan deze week weer vrachten vanuit onze opslag naar Zaporizja en Mikolajiv, Charkiv in het oosten. Volgende week hopen onze teamleden waaronder Anna-Vera ook naar bevrijde dorpen te gaan om voedsel te brengen. Degene die vroeg om hulp, zei dat ze maar 1 keer per dag kunnen eten…dus belangrijk dat daar meer voedsel naar toe gaat! De strijd in de Donbas is heftig en is een tweede fase ingegaan. Van enkele militairen hebben vernomen dat hun verzet effectief is, en soms het russische leger per uur 100 meter teuggedrongen wordt. Op 14 april verging het symbool van russische lergermacht , de vloot ‘Moskva’ naar de bodem van de zee. Ironische genoeg precies 90 jaar nadat de Titanic verging…
We blijven bidden en geloven in de overwinning!
Vluchtelingen: Het verhaal van een 82 jarige man uit Lugansk
De vluchtelingenstroom gaat nog steeds door. Mensen komen nu vooral vanuit het oosten, waar dagelijks een hevige strijd gevochten wordt, naar het westen toe. Toen Petro deze week met een vrouw en drie kinderen op het gemeentehuis was om hen te registreren, kwam er een heel oude man binnen. De man vertelde zijn vluchtverhaal aan de mevrouw achter het bureau. Petro kon meeluisteren. Ze stuurde hem naar de school in het dorp om daar in een van de klassen opgevangen te worden. Hij vroeg of er echt geen andere plek was voor hem dan de school. Hij stond te trillen op zijn benen en vertelde dat hij hartpatiënt was en dat hij de dag ervoor uit het ziekenhuis was ontslagen. Hij was bij aankomst op het station onwel geworden en met ambulance naar het ziekenhuis gebracht, maar kon daar ook maar 24 uur blijven…Hij vertelde dat zijn vrouw, zoon en dochter niet meer leefden. Hij was dus helemaal alleen. Dat raakte Petro zo, dat hij besloot deze man mee naar huis te nemen. De volgende dag bleek hij heel kortademig te zijn en hebben we de ambulance voor hem gebeld. Hij moest worden opgenomen op de afdeling cardiologie, waar hij nu al een paar dagen verblijft. Gisteren hebben we hem bezocht én het ging al gelukkig een beetje beter met hem. Hij bleek al een beetje tot rust gekomen. Vijf dagen voor zijn vlucht had hij nauwelijks gegeten en gedronken en door zijn vier dagen lange vlucht was hij totaal verzwakt. Nu kunnen we voor hem zorgen én hij is daar ontzettend dankbaar voor. Toen hij werd opgenomen in het ziekenhuis hebben we ook een bijbel meegegeven. Die had hij nog nooit gelezen, maar dat wilde hij wel gaan doen.
Bezoek van vrienden uit Kiev
Tijdens het paasweekend kwamen onze vrienden met de auto uit Kiev naar ons toe. Hun dochter kwam met het vliegtuig vanuit Nederland aan in Hongarije. Wat was het fijn om elkaar te ontmoeten en naar elkaars verhalen te luisteren. Dat gaf veel herkenning. Zij hebben al die tijd in Kiev gewoond en gewerkt. Omdat hij voor een bedrijf werkt voor bakkerijproducten en zij zelf ook een bakkerij hebben, konden ze doorgaan met broodbakken en dat uitdelen aan de mensen. Ze vertelde ook over de spanning die de dagelijkse geluiden van sirenes en artillerie met zich meebrengen.
Herkenbaar ook hoe we zitten met dezelfde vraag: hoe nu verder? Nu de oorlog bijna alleen in het oosten hevig verder gaat. Welke taak ligt er dan voor ons de komende tijd om dit land te dienen? De nood is zo groot en waar en hoe laat je dan die druppel vallen op die gloeiende plaat? De toekomst is zo onzeker en toch wil je bepaalde plannen maken. Tegelijk besef je dat we ons de komende tijd moeten bezighouden met het bekommeren om vluchtelingen en het uitdelen van voedsel, op plaatsen waar een groot gebrek aan is.
Daarom vragen we ook aan u om ons werk te blijven steunen, financieel of door middel van het bijdragen aan de inzameling van hulpgoederen. Het liefst zouden we iedere week een vrachtwagen willen ontvangen om onze hulp continuïteit te geven. In vele delen van dit land zal alles vanaf de grond weer opgebouwd moeten worden en dat onder de onzekerheid wat betreft de dreiging vanuit Rusland. De sirenes gaan in het hele land nog dagelijks af. Er worden nu vooral strategische infrastructuurdoelen geraakt, zoals bruggen en spoorwegen. Dit omdat de aangeboden hulp aan het leger vanuit Europa vooral vervoerd wordt per trein.
Mensen die actief zijn in deze oorlog.
Ongelooflijk om soms de verhalen te horen van verschillende mensen die vrijwillig in Oekraïne zich inzetten om de ander te helpen. Hun moed en doorzettingsvermogen inspireert. Een van deze mensen wil ik noemen: weduwnaar Andre Zanj. In een klein dorpje aan het begin van de bergen van de Karpaten woont een man met zijn dochter. Zij vangen samen veertig vluchtelingen op. Hij is zelf hartpatiënt, maar stelde zijn huis en zijn winkel die leeg stond ter beschikking aan vluchtelingen. Hij is gaan renoveren en heeft zo in de winkel vier kamertjes gebouwd en een douche en een toilet. Vandaag waren we daar weer om levensmiddelen te brengen. Eerder hadden we al een wasmachine en gasfornuis gebracht. Vandaag zagen we dat er twee stapelbedden in de hoek van de keuken stonden. En nu is hij de tweede verdieping boven de winkel aan het opknappen om nog meer mensen te kunnen opvangen en om het gezin uit de keuken een betere kamer te kunnen bieden. Dat alles doet hij terwijl hij er de gezondheid niet voor heeft én geen financiële middelen. Dat maakt indruk als iemand bereid is zoveel om te doen. Wij kunnen hem hierin ondersteunen. De vluchtelingen zijn ontzettend blij en hebben heel veel respect voor hem.
Pasen
Afgelopen weekend vierden we hier Pasen, een week later dan in West-Europa, volgens de Oosters-orthodoxe kalender. Een paasfeest dat dit jaar in Oekraïne niet voelde als feest, maar des te meer was de gedachte reëel aan de overwinning op de dood die Jezus heeft volbracht aan het kruis. Het licht zal overwinnen! Paasfeest is ook hoop voor de toekomst, en heling voor het vele verdriet en pijn door oorlogsgeweld, heling die bij Jezus te vinden is. Hij weet en begrijpt wat lijden is en wil eenieder helpen.
En zo zijn we ook als gezin alweer bijna twee weken bij elkaar, en gaan we deze week weer definitief thuis wonen in plaats van in Hongarije. Daar zal ik zo nodig heen en weer gaan als het nodig is voor de transporten. Ook heb ik onze vrienden daar in Hongarije gevraagd om evt. iets te regelen voor onze transporten. Wat begon met een “vlucht” naar Hongarije bleek een vertrek te zijn naar de plaats waar vandaan ik belangrijk werk deed, namelijk het coördineren en begeleiden van de hulptransporten naar Oekraïne, ook hierin zien we de leiding van God. Zo zijn we dankbaar voor alle mogelijkheden die er waren om vanuit Hongarije te werken. Maar nu ook zo dankbaar om als gezin weer samen thuis te zijn.
Hartelijke groeten van Petro & Dianne Bernyk-van der Lingen.
Update Oekraïne 6 April
Het is april geworden, voorjaar, al is het nog koud en ook in Nederland viel er zelfs sneeuw. En dat deed me denken aan iemand die getuigde dat sneeuw een zegen kan zijn. Wij denken: wat verschrikkelijk om in een schuilkelder te verblijven en dan ook nog kou en sneeuw… Maar voor velen in de oorlogsgebieden was sneeuw een zegen. Ze hadden daardoor water om te drinken en om macaroni in te koken…
Al meer dan 40 dagen…
De oorlog duurt al 40 dagen, en de beelden zijn zo afschuwelijk! Je hart doet zo’n pijn als je ziet hoeveel geweld er is van Russische soldaten richting burgers. En dan toch hoor je van mensen die uit Mariupol gevlucht zijn: “De goede God die zorgt”. Zo was er een schuilkelder waar geen babyvoeding meer was en naar buiten gaan was te gevaarlijk. Na gebed hebben twee vaders besloten toch te gaan zoeken naar babyvoeding in een winkel. Ze vonden een gebombardeerde winkel, open, én er stond, in het zicht, babyvoeding. Maar mocht “stelen” nu? Ze begrepen het als Gods antwoord op hun gebed en namen het mee.
Tijdens de bezetting in Bucha was er een moeder met haar dochter en nog een meisje lopend naar Irpin gevlucht. Dit was een levensgevaarlijke voettocht, maar in Bucha blijven was geen optie. Deze moeder vertelde “Ik heb al zingend over God deze doodsvallei doorlopen. Toen we eindelijk bij onze Oekraïense militairen kwamen, vroegen ze mij naar die vierde persoon die ze naast ons zagen lopen… Ze zei direct tegen de soldaat: dat was Jezus!”
Nu de buitenwijken van Kiev opnieuw in handen zijn van het Oekraïense leger, komen er verschrikkelijke beelden vrij. Burgerdoden, vrouwen die verkracht en vermoord zijn, mannen vastgebonden en vermoord. Ook massagraven werden ontdekt. Huizen en appartementen die nog heel waren, zijn leeggeroofd, eten en sieraden en zelfs koelkasten werden meegenomen door de vijand… Ik huil als ik dit schrijf. Wat moet dit volk lijden onder terreur en ongerechtigheid, maar ook blijft het moedig strijden en hopen op gerechtigheid en een einde aan dit alles. We kunnen deze week al transporten doen naar de wijken van Kiev, zoals Bucha, waar hulp zo heel lang verwacht wordt….
Eergisteren liet Natasha uit Kiev (Irpin), een vluchtelinge die bij ons in huis woont, in een filmpje zien dat haar wijk erg is gebombardeerd. Maar het flatgebouw waar zij woonde, is nog heel, alleen zijn de ramen eruit gesprongen. Ook de flat van haar dochter is gelukkig nog heel. Haar zoon van 14 jaar en zoveel andere mensen willen nu al terug naar hun huizen, terwijl de oorlog doorgaat… Maar het mag nog niet. De politie en het leger zijn de straten aan het opruimen, vertelde ze, lijken worden weggehaald, verbrande auto’s die midden op de weg staan aan de kant geschoven en, heel belangrijk, de niet ontplofte mortieren, raketdelen en mijnen worden verwijderd.
Vluchtelingenhulp
Ook vorige week konden we weer een gezin naar Nederland evacueren: een moeder met haar lichamelijk gehandicapte dochter. Ze zijn heel dankbaar dat ze naar Nederland gebracht konden worden en goed ontvangen zijn. We weten ook dat de opvang van Oekraïners niet altijd eenvoudig is. Soms zijn er moeilijke situaties, cultuurverschillen, gedrag dat niet begrepen wordt. Dat geldt ook voor gezinnen in Oekraïne die vluchtelingen in hun huis hebben. Petro heeft al een paar keer moeten bemiddelen. Mensen hebben veel meegemaakt, hun leven is veranderd, ze moeten op een andere plek verder leven en vaak samen met anderen in een kleine ruimte. Ik hoor al van spijt-gezinnen, dat begrijp ik ook. Toch is het belangrijk om te doen wat je kunt: je kan het verschil voor 1 kind of 1 volwassene maken in hun leven, ook al is het soms zwaar en vraagt het geduld.
Vele kilo’s kaas uit NL.
Er zijn soms van die dingen die we aangeboden krijgen waar je je om verwonderd. En dat zijn er velen de afgelopen tijd. Ieder op zijn eigen manier en vanuit eigen professie biedt bepaalde specifieke hulp aan. Via een zuivelbedrijf uit het Nederlandse dorpje Hellouw kregen we kaas aangeboden van nederlandse boeren. Tijdens een kaaskeuring konden mensen kaas sponsoren voor Oekraine. Toen mijn zus het totaal aantal kilo’s noemde (ongeveer 2000 kg), dacht ik dat ik het niet goed had verstaan. Netjes vacuüm verpakt en in doosjes stond het op pallets klaar om vervoerd te worden. En wat zijn er nu veel mensen in Oekraïne die de heerlijke echte Nederlandse kaas mogen opeten. Het is uitgedeeld aan vluchtelingen in de dorpen in onze provincie en het meeste is doorgestuurd naar andere delen van het land.
Honger en tekort aan levensmiddelen groeit….
Onze opslag in Oekraïne wordt steeds leger. Hieronder ziet u een kaart van Oekraïne met daarop de lijnen van transport van hulpgoederen naar crisisgebieden.
Ook mijn neven van 18 en 19 jaar zijn naar Charkov gereden met een busje vol hulpgoederen. Best spannend voor hun ouders om hen te laten gaan. Maar toch hebben ze hun kinderen in gebed gebracht en losgelaten… Ze zijn ondertussen weer veilig thuis, maar bereiden zich al voor op een volgende rit. Dit keer naar een gebied dat vanwege een kapotte brug waarschijnlijk alleen bereikbaar is via bootjes. Om zo de goederen bij de mensen te brengen. Daarvoor wagen vele mannen en jongens hun leven om de hulp te brengen waar dat het hardst nodig is.
We vragen u dringend om te blijven verzamelen, zodat wij het naar Oekraïne kunnen brengen. Uw financiële gift is ook heel welkom, omdat wij met dat geld in Hongarije en, zolang het kan, in Oekraïne, levensmiddelen inkopen. We proberen zo de lokale economie te steunen. En al die busjes die we een volle tank geven voordat ze terugrijden van onze opslag naar de oorlogsbieden, dat kost ook het nodige. Zij riskeren hun leven, maar ook hun vervoermiddelen. Die vaak schade hebben na gevaarlijke ritten door slecht begaanbare gebieden. En dat allemaal vrijwillig. We blijven ons verbazen over de moed, kracht en bereidheid om offers te brengen voor het land.
Gebed blijft het sterkste wapen.
Bidden voor Oekraïne, voor het leger, we horen steeds vaker dat soldaten vragen om gebed. Ze hebben ervaren dat het echt bescherming biedt. Er zijn veel soldaten die, voor vertrek naar de frontlinie, samen bidden en het Onze Vader opzeggen. Het goede zal overwinnen. We wachten op de dag dat God zal ingrijpen, want Hij is rechtvaardig en goed. Door alle tranen en pijn houden we hoop. Bidt u mee, ook voor de steden in het oosten waar nu zwaar gevochten wordt?
Fysiek wordt het steeds zwaarder. Toen iemand hoorde waarom ik in Hongarije verblijf, zei hij: “Jij met jouw ziekte MS hoort op de bank te zitten en iemand anders hoort jou hulp te geven”, maar ik mocht getuigen van Gods kracht die ik krijg om deze taak te vervullen. Dankbaar dat ik dit mag doen voor het land waar ik al meer dan de helft van mijn leven woon! We zijn dankbaar dat we elk weekend als gezin bij elkaar zijn in Oekraïne. De werkweek is zwaar, fysiek en mentaal. Daarom proberen we in de weekenden bij elkaar te zijn voor rust en ontspanning om zo weer op te laden voor een nieuwe week. Een pauze maken is soms nodig, ook al kent de oorlog en zijn gevolgen helaas geen pauze…
Ook vragen we aan de Nederlanders geen pauze te nemen in het verzamelen en geven…De humanitaire ramp dreigt dit land te overspoelen en juist nu hebben we meer hulp nodig om op alle aanvragen te reageren.
Bij deze bedanken wij iedereen die zijn/haar bijdrage levert aan hulp voor Oekraïne. Er zijn zoveel mensen actief bij alle verzamelpunten en gevers van giften en goederen. We zijn dankbaar voor de samenwerking en het bestuur van Hart en Handen voor Oekraïne dat nu soms ook ‘overuren’ maakt. Gelukkig breidt het bestuur zich ook uit met nieuwe leden, die enthousiast meedoen en het werk een warm hart toedragen!
Hartelijke groeten van Familie Bernyk
Update Oekraïne 26 maart
Update 26 maart
En weer rollen er een laadlijst en andere documenten uit de printer. Stempel en handtekening erop en in de auto op weg naar de parkeerplaats waar de chauffeur van de vrachtwagen wacht op zijn papieren. Die moet hij aan de grens overhandigen om als humanitair transport Oekraïne binnen te mogen gaan. Dit en veel ander werk doe ik nu dagelijks, daarnaast staat de telefoon nog steeds roodgloeiend om vele vragen te beantwoorden en veel transporten en vooral tijdstippen van inladen en uitladen te plannen. We zijn dankbaar met alle hulp. Volle vrachtwagens uit Lunteren en Ommen afgelopen week. Maar ook persoonlijke initiatieven, soms verbaas ik me hoe ze aan mijn tel nummer zijn gekomen. Maar een propvol geladen auto met levensmiddelen staat dan voor het huis, een echtpaar die ik niet ken en toch hebben we al snel een klik, want we willen allemaal hetzelfde: de mensen in Oekraïne helpen.
Thuis is waar ik samen met mama ben.
Eduard en Liza hebben sinds afgelopen maandag weer online school. De scholen zijn dicht in Oekraïne en in ons dorp worden er in de klaslokalen 120 vluchtelingen opgevangen. Dus school gaat weer via Google classroom al zijn lang niet alle kinderen aanwezig. Het geeft hen een bezigheid overdag en leidt hen af van het aparte leven dat ze nu hebben. Doordeweeks bij mama in Hongarije en in de weekenden bij elkaar in Oekraïne. Maar dan komen ze in het weekend thuis en slapen ze zonder mopperen op een matras op de grond in de woonkamer. Want onze kinderen hebben hun kamertjes afgestaan aan vluchtelingen. Liza heeft een nieuwe werkelijkheid ontdekt: “Ik ben thuis, daar waar ik samen met mama ben”. Dus dan maakt het niet uit in welk land of in welk huis we zijn. Ze is bij mama “thuis”. Een kind heeft die stabiele factor gewoon nodig in deze veranderende en spannende tijden.
Een van de vluchtelingen, die bij ons in huis woont, is opgeroepen voor het leger en volgt nu een maand van voorbereidingen in de kazerne. Het eten is er anders en het bed en kussen niet zo fris. Soms mag hij een nachtje naar ons huis terugkeren. Dan komt hij weer even bij. Hij slaapt dan op de bank in de kamer, helemaal tevreden met een douche, goed eten en een nacht goede slaap. ‘s Ochtends om half 7 klopt hij op de slaapkamerdeur en wordt hij door Petro weer naar de kazerne gebracht.
Samen zingen om hoop te houden.
Afgelopen weekend was ik weer in onze kerk waar een nieuwe dominee werd aangesteld. Een bijzondere dienst. Het gebouw zat helemaal vol en velen moesten staan. Na de dienst was er buiten een maaltijd voor iedereen. Wat is het bemoedigend om samen te zingen en te bidden én samen te eten met een zonnige en rustige blauwe lucht boven je! Wat is het belangrijk in deze tijden! Ook ons team in Oekraïne creëert van die momenten van “samen zijn”: samen zingen, samen pizza eten, elkaar bemoedigen en ook even ontspannen door een potje voetbal achter in onze tuin. Zeker het samen zingen verbindt en geeft kracht. Steeds vaker zien we dat Oekraïense christenen in deze tijd van oorlog vooral zingen. Zingen in schuilkelders om de angst te verdrijven, zingen in kerken en huizen om kracht te krijgen en moed om door te gaan, om hoop te houden!
Er sterven kinderen van honger
De oorlog duurt nu al een maand! Het is een verschrikkelijke oorlog. Steeds besef je door al de beelden en verhalen van mensen die je ontmoet hoe heftig het is en dan zucht ik weleens: Hoe lang nog…? Om vervolgens te bidden voor het land, voor de president en zijn adviseurs, voor de soldaten, voor de vluchtelingen en voor allen die in angst, kou, pijn en honger leven in Oekraïne. Blijven jullie alsjeblieft ook meebidden? Daarnaast doen we ook een dringende oproep: We vragen jullie om vooral voedsel te blijven geven en in te zamelen omdat de winkels leegraken en de prijzen stijgen. Een voorbeeld: Een zak aardappels kostte voordat de oorlog uitbrak 8 euro, nu kost die 30 euro. Bijna 4 keer zo duur dus! Het voedsel wordt schaars en er zijn al kinderen gestorven, niet door het oorlogsgeweld, maar door gebrek aan voedsel en water. Onze opslag in Oekraïne vormt een belangrijke doorvoerplaats voor vele crisisgebieden waar voedsel naar toe gebracht wordt. Als deze gebieden slecht bereikbaar zijn en de wegen verspert, rijden ze soms dwars door de weilanden heen om ergens te komen! Dat kan wel heel gevaarlijk zijn, omdat er mijnen kunnen liggen.
We vragen jullie om speciaal voor deze mensen, die hun leven wagen voor anderen in nood, te bidden.
De Oekraïners zijn jullie ontzettend dankbaar voor alles wat jullie vanuit Nederland voor hen doen!
Hartelijke groeten van Petro en Dianne en kinderen.
Update Oekraïne 16 maart
Drie weken oorlog
Het is huiveringwekkend om te weten dat de oorlog in Oekraïne nu al drie weken doorgaat. De verschrikkelijke beelden en de verhalen van vluchtelingen maken diepe indruk op ons. De situatie in het land is zeer zorgelijk. Ons team in Oekraïne ontvangt dagelijks vele telefoontjes van kerken die mensen opvangen én voedsel uitdelen aan degenen die in schuilkelders zitten. Het gebrek aan voedsel is nu echt een groot probleem aan het worden. De manager van de supermarkt in Oekraïne heeft gezegd dat over twee weken bijna alles op zal zijn.
Transport tot in crisisgebied
Daarom gaan we door met het kopen en vervoeren van voedsel. Er zijn in de afgelopen weken heel wat vrachtwagens en busjes met voedsel en hulpgoederen mijn huisje in Hongarije gepasseerd. We zijn dankbaar en blij dat we daardoor velen in Oekraïne kunnen voorzien van voedsel en andere benodigdheden. Er zijn jonge mannen die hun leven wagen door vanuit de crisisgebieden naar onze opslag te rijden. Daar laden zij hulpgoederen en voedsel in om vervolgens terug te rijden. Dat is een zware, lange en vooral spannende reis naar plaatsen waar dagelijks artillerie gehoord wordt.
Bid en zamel in
We roepen u dan ook op om niet te stoppen met bidden voor dit land, voor de soldaten die het zwaar hebben, voor de mensen in schuilkelders die leven in angst en kou en hunkeren naar vrede. Voor wijsheid voor de president en zijn medewerkers. We vragen u ook dringend om niet te stoppen met doneren van voedingsmiddelen en andere dingen die zo nodig zijn. Ga daar alstublieft mee door, want het is zo hard nodig. Omdat de brandstofprijs stijgt, is het vervoer vanuit Nederland ook best kostbaar, dus wij proberen in Hongarije ook voedsel te gaan kopen en dat Oekraïne in te brengen.
Arjan en Eveline
Gisteren arriveerden Arjan en Eveline uit Nederland. Ze zullen bij mij wonen en helpen bij het coördineren van alle hulp die uit Nederland geboden wordt. Maar ook zullen ze zelf de grens vaak gaan passeren met hun volle bus en aanhanger. Zo brengen ze de spullen die in Hongarije zijn uitgeladen verder naar de opslag van ons team in Oekraïne. Voor mij zal dat een enorme steun zijn bij het vele werk dat op me afkomt. Arjan en Eveline zouden begin juli gaan trouwen om samen naar Oekraïne te vertrekken om zich daar voor een aantal jaren in te zetten voor de projecten van H2oek. Door de oorlog en de vele hulp die nu nodig is, hebben ze hun plannen gewijzigd. Ze zijn afgelopen maandag getrouwd en dinsdag vertrokken naar Hongarije, zo’n huwelijks reis heeft niemand…. Wat een daadkracht. Maar ook zo bijzonder dat God mensen inschakelt en stuurt in tijden van nood.
Even terug bij Petro en Anna-Vera
Afgelopen zondag besefte ik dat ik even drie dagen geen busjes hoefde te ontvangen en geen vrachtwagens te begeleiden. Ik heb die vrije dagen aangepakt als mogelijkheid om even terug naar huis in Oekraïne te gaan. Wat was het fijn om Petro en Anna-Vera weer te omhelzen. Die dagen in Oekraïne heb ik meegelopen met het team en samen hulpgoederen weggebracht naar de plaatsen waar dat nodig is. Als dan ‘s nachts het luchtalarm afgaat, besef je in welk land je bent en dat het echt oorlog is.
Een bom bij je voet
Toen ik even thuis was, besefte ik ook dat ons huis een warme plek is voor mensen die zijn gevlucht. En dan zit er ineens een oude man aan je keukentafel die je zijn verhaal vertelt. Hij woonde in een zwaar gebombardeerde stad en zijn zoon stelde voor om te vluchten naar het westen van het land. Maar hij twijfelde vanwege zijn leeftijd: ‘Waar zou ík nu nog naar op reis gaan.’ En hij vroeg en bad of God hem de weg wilde wijzen. Die nacht stond hij even op en keek door het raam en op dat moment voelde hij een sterke wind van stof en scherpe stukjes. Hij begreep niet gelijk wat er aan de hand was, maar voelde wel iets liggen bij zijn voet. De elektriciteit was ondertussen uitgevallen en op de tast dacht hij even weg te halen wat dus naast zijn voet lag. Het was iets warms en zwaars. In het gordijn zat een groot brandgat. Hij begreep direct wat er net langs hem heen gegaan was. Hij was gespaard gebleven, maar begreep direct dat deze bom het antwoord was op zijn gebed en dat het tijd was om te vertrekken.
Hulp aan vluchtelingen
Wij proberen ook mensen te helpen die een weg zoeken om opgevangen te worden in Nederland. We hebben een appgroep van mensen die hun huis of kamer beschikbaar stellen. Daarbij zoeken wij de mensen in Oekraïne die de beslissing genomen hebben om naar het westen te gaan. Maar die beslissing blijkt vaak zo zwaar. Het betekent je man achterlaten en ook het huis, voor zover er nog een huis staat om naar terug te keren. We hebben nu al een paar keer meegemaakt dat een jonge vrouw met kinderen dagen twijfelt of ze wel of niet weg zal gaan. Na een reis vanuit hun dorp of stad naar ons komen ze vaak moe aan, lichamelijk en zeker ook psychisch. Ze kunnen dan ook niet direct hun gedachten ordenen én direct weten of naar Nederland gaan de beste optie is. Daarbij komen ook nog de reacties van familieleden die het er wel of niet mee eens zijn. Maar als een vrouw met kinderen deze keuze maakt, dan weten wij dat er in Nederland iemand op hen wacht en dat wij dat op kleine schaal kunnen organiseren. Ze krijgen van tevoren een foto van het adres waar ze naartoe gaan. Dat helpt om die lange reis door Europa te maken naar een land waar ze nog nooit geweest zijn en waar ze de taal niet spreken. Ik begrijp ze zo goed. We kunnen niemand veroordelen omdat iedereen zijn eigen keuze maakt op zijn eigen moment.
Waar gaan uw spullen heen?
Ik zal nog eens uitleggen wat er gebeurt nadat u uw bijdrage geleverd hebt. Er zijn nu verzamelpunten in Gouda, Hellouw, Bleskensgraaf, Ommen, Sneek en Zwijndrecht/Hendrik-Ido-Ambacht, Daar vandaan worden de spullen in vrachtwagens en busjes vervoerd naar Oekraïne of naar mij in Hongarije. In Oekraïne heeft ons team een grote opslag. In deze opslag werkt de leider de telefonische aanvragen uit van verschillende kerken uit crisisgebieden en van de gemeenten die vluchtelingen opvangen. Op pallets worden klaargezet met precies datgene waar om gevraagd wordt. Vanuit de opslag worden de goederen weer verder gedistribueerd door Oekraïne heen. En dat zijn moedige mensen die die goederen in hun busjes vervoeren over de slecht begaanbare en gevaarlijke wegen. Bid ook voor hen.
Hartelijke groeten, Petro en Dianne Bernyk – v.d. Lingen.