Terwijl ik dit schrijf vallen de eerste sneeuwvlokken. Wel heel erg vroeg dit jaar.
Het is ook al behoorlijk koud. Het begin van een strenge winter volgens de kranten hier! We wachten af. Toch neem ik u en jullie nog even mee terug naar de warme en drukke zomer periode van 2017.
Transport.
Vanuit Nederland kwam er weer een transport met hulpgoederen. Aan ons de taak om al die goede gaven op de juiste plaats te brengen. De goederen werden naar kindertehuizen, een bejaardenhuis gezinnen gebracht, enz..
Petro bracht de matrassen, looprekken en postoelen naar de ouderen in het bejaardenhuis en wat waren de mensen blij en dankbaar!
Een oude vrouw probeerde een looprek uit. “Zo, dat loopt fijn. Je hebt een Mercedes voor me meegebracht”! Daar moesten we wel even om lachen. Haar oude, houten stok bleef staan..
Zomerkampen.
In vier verschillende Romadorpen hebben we weer driedaagse kinderkampen gehouden.
Er kwamen dan zo`n 180 tot 200 kinderen uit de twee grote dorpen. Uit de andere ongeveer 80. Er was een grote tent voor de plenaire bijeenkomst en een kleinere tent voor het knutselen en eten.
De andere activiteiten waren gewoon op het veld naast het dorp.
We hadden vier toiletten gebouwd en dat was voor de meesten even wennen. Als je nodig moet kan dat echt overal….! De eerste dag is altijd best vermoeiend. De kinderen zijn heel enthousiast maar vonden het moeilijk om te luisteren en zich aan het programma te houden.
Maar geleidelijk aan ging het steeds beter. Met aandacht luisterden ze naar de bijbelverhalen en leerden zij snel de liedjes. En wat genoten ze van de buitenspellen! Zoals bijvoorbeeld het proberen te grijpen naar snoep dat op een t-shirt van de rondrennende leiding vast zit. Ze kregen een gezonde, warme maaltijd, fruit en een bekertje yoghurt. Een bijzonder lekkernij voor hen!
Om alles in goede banen te leiden was er veel hulp nodig. Jonge mensen uit Amerika, Canada,
Oekraïne en Nederland vormden een fijne, gezellige groep.
In het gastenverblijf kwamen al die nationaliteiten samen. Werken voor het zelfde doel verbindt mensen! Kinderen met vaak uitzichtloze situaties in een zigeunerkamp, drie mooie dagen laten beleven, geeft veel voldoening met als hoofddoel hen vertellen dat God er ook voor hen wil zijn.
De gevolgen van het vertellen van het verhaal over de torenbouw van Babel waren duidelijk hoorbaar in het gastenverblijf.
Soms heel vermoeiend voor de tolken, al het vertalen. Gelukkig is onze dochter Anna-Vera (15) daar ook al heel goed in.
Kerkbouw.
In het dorpje Essen is er begonnen met de bouw van een kerk voor zigeuners. Samen met de zigeuners heeft Petro het fundament gelegd. Er werd een zegen gevraagd (foto) voor de bouw want: “Als de Heere het huis niet bouwt werken de bouwers tevergeefs” (Psalm 127)…
Een groep Oekraïense jongeren kwamen helpen met de opbouw van de muren. Het dak heeft Petro met zijn broers in twee dagen opgezet. Deuren en ramen zijn besteld en dan kan het afwerken beginnen. Het oude huisje waar de gemeente nu samenkomt willen we opknappen voor de zondagsschool en kinderwerk. We zijn heel dankbaar voor de giften uit Nederland en Canada.
Petro werkt goed samen met de zigeunergemeente en dat geeft een band. Petro gaf de zigeunermannen ook een werkloon, dat stimuleerde enorm. Zelfs de kinderen willen graag meehelpen en Petro liet ze allerlei klusjes doen. Een vrouw zorgde voor koffie en Petro nam voldoende eten mee om samen met de bouwers te eten. Tijdens de bouw zag Petro dat er een gezin was in het kamp dat zonder elektriciteit zat. Door schulden was het afgesloten. We hebben het weer kunnen aansluiten op het elektriciteitsnet. De man van het elektriciteitsbedrijf was verbaasd Petro te zien.
Petro kwam precies een dag nadat hij het dossier van dit gezin voor het laatst had ingekeken om af te sluiten… en daar kwam iemand om het probleem op te lossen!
De wens van Petro’s overleden vader om in het Romadorp te blijven werken krijgt zo gestalte. We bidden dat de gemeente uitgebreid mag worden en dat er een plaats is voor iedereen die God zoekt, en door Hem gevonden mag worden!
Winterhulp.
We schreven al dat de winter is begonnen. Tot en met maart is dat voor velen een moeilijke tijd. Elk jaar weer wordt erdoor alle stichtingen die werken in Oost Europa een beroep gedaan om hulp te geven. Arme gezinnen en ouderen ondersteunen is ons belangrijkste werk in deze periode. De hoge stookkosten kunnen niet betaald worden. Niet alleen het gas maar ook het stoken op hout is voor velen een groot probleem. Een vracht hout voor de hele winter kost €200. En dan moet er ook nog gegeten worden en soms zijn er medicijnen nodig. De voedsel pakketten zijn dan ook broodnodig. We zijn dankbaar dat we steeds de middelen krijgen om hier te kunnen helpen.
Misha.
Als u/jij langer onze nieuwsbrieven leest komt zijn naam u/jou wel bekend voor. In 2012 schreven we voor eerst over hem. Een vrouw uit onze gemeente kende het gezin en ze dacht dat het wel hulp kon gebruiken. Samen met haar ging ik er naar toe. Misha was toen 11 jaar. Hij had een spierziekte en kon niet praten. Het trof me gelijk toen ik zag hoe liefdevol zijn moeder voor hem zorgde. Dat is in Oekraïne niet vanzelfsprekend. Vanuit Nederland kregen we bedden en één daarvan ging er naar Misha. Heel wat beter dan de oude lage slaapbank waar ook zijn ouders op sliepen. Hij genoot van zijn fijne hoge bed.
Veel gehandicapten worden verborgen gehouden, uit onmacht of schaamte. Inmiddels wist ik dat de kosten voor de verzorging veel hoger waren dan het bedrag van zijn invalide subsidie. We besloten om iedere 2 maanden luiers te brengen en te kijken wat er nog meer nodig was. Heel mooi was het om te zien hoe moeder en kind communiceerden door blikken en gebaren.
Ondanks zijn handicap was hij vrolijk en was hij blij om mij te zien. Onze Eduard speelde met hem en dan genoot hij. Toch kwamen er steeds meer problemen. Hij groeide schever, kon moeilijker ademhalen en er werd een hartafwijking geconstateerd. We hebben de hartoperatie kunnen bekostigen. Daarna zou hij aan zijn rug geopereerd worden, maar dat vond de arts zelf te risicovol. Toen ik hem in juli bezocht zag ik hoe hij achteruit was gegaan. Hij zag heel bleek, zijn blijde glimlach was verdwenen. Het bleek dat zijn nieren ook niet meer goed werkten. Er volgde een ziekenhuisopname op de zwaarbewaakte IC, waar zelfs de ouders niet mogen komen! Natasha, zijn moeder, vond het zo belangrijk dat ik hem nog een keer kon zien, dat ze de arts had omgekocht voor mijn bezoek. Ook betaalde ze zelf iedere dag een bedrag om bij haar stervende kind te mogen zijn. Dat hoorde ik achteraf en het is voor ons niet te begrijpen. Juist dan wil je er toch zijn voor je kind! Misha is overleden en het laatste wat we voor hem konden doen was zijn kist betalen. De begrafenis was een orthodox gebeuren, vol traditie maar met weinig troost..
Dank!
Dit woord, vier letters maar, willen we uitspreken naar de zovelen die met ons meeleven. De gaven maar ook de warme belangstelling voor ons werk in Oekraïne doen ons goed. De dankbaarheid van de mensen hier geven we graag aan u en jullie door.
2017 is alweer bijna voorbij. Het was voor ons een jaar met veel zegeningen. Als we de mensen
hier niet alleen van materiële zaken kunnen voorzien maar ook mogen merken dat Gods Woord in hun harten werkt, is uw/jullie hulp rijk beloond. Hartelijk dank daarvoor.
Vanuit Lutsky een hartelijke groet,
Petro en Dianne Bernyk-van der Lingen
Anna-Vera , Eduard en Liza
Wilt u de familie Bernyk-van der Lingen steunen? Dat kan door uw gebed of een bemoediging. Hun adres is:
Petro en Dianne Bernyk-van der Lingen
Mitsurina 41
Veliky Lutski
Mukachevski Rayon
Zarkapatska oblast
YKPAIHA 89625
Oekraïne
U kunt familie Bernyk-van der Lingen ook financieel steunen. Meer dan welkom!
U kunt uw gift overmaken op NL64RABO 0342781383 t.n.v. Stichting Hart en handen voor Oekraïne. Uw gift is aftrekbaar.
Voor meer informatie kunt u kijken op www.h2oek.com of contact opnemen met de voorzitter
van het bestuur: Ineke Vijfhuizen.
evijfhuizen@hotmail.com of tel. 0786823954 of 0653142137
Ook op Facebook en Instagram zijn wij te vinden met recente foto’s en filmpjes: Stichting Hart en handen voor Oekraïne, h2oek.
